تحقیق موسیقی هندی

فهرست:

آغاز سخن.............................. 2

فصل اول

جنبه های تاریخی....................... 3

جنبه های عرفانی و معرفت شناسانه....... 6

تجربه زیباشناسانه موسیقی درهند........ 15

فراگیری موسیقی هندی................... 17

بررسی اسطوره شناسانه راگاها در موسیقی هندی 19

ناگاوارالی و پوناگاتودی، راگا......... 21

وارالی، راگا.......................... 21

مگارانگینی یا مگ مالر، راگا........... 21

دیپاكا، راگا.......................... 22

گونداك ری آ، راگا..................... 24

آهی ری، راگا.......................... 26

سخن آخر............................... 29

فصل دوم

رقص (Dance)............................. 31

شرح اسلایدها........................... 53

منابع و مآخذ.......................... 55

======================= بخشهایی از متن:

جنبه های تاریخی:

با نگاهی به تاریخ بشر سبك های گوناگون و مشخصی را در پهنه وسیع زندگی موسیقایی انسان مشاهده می كنیم كه همیشه هم در حال تحول بوده اند. ما شاهد رشد و پیشرفت گامهای پنتاتونیك[1] در شرق آسیا، صورت های ظریفی از اوزان چندآوایی در به صدا در آوردن ناقوسها[2] و دیگر آلات موسیقی ضربی[3] در نواحی اطراف اندونزی و جنوب شرقی آسیا هستیم. در غرب آسیا، محدوده عربی زبان شمال آفریقا، ایران، پاكستان، هند و بنگلادش چنان نظام ملودیكی به ثمر رسیده است كه در نهایت زیبایی و هماهنگی قرار دارد و در آن از صدای انسان به عنوان زیباترین و رساترین عنصر موسیقایی استفاده می شود.

آنگاه می رسیم به سیاهان آفریقا و در آنجا شاهد كهن ترین اوزان بشری هستیم كه از آنها به عنوان ضروری ترین عناصر اجتماعی استفاده می شده، اجتماعی كه در آن زندگی بشر پوشیده در اصوات بوده و این اصوات بودند كه در عملی ترین و در عین حال رویایی ترین وجه ممكن به زندگی بشر آن دوره معنی می دادند.

حتی همین نواحی جغرافیایی وسیع نیز تقسیم بندی های خاص خود را دارند و هر تقسیم بندی به نوبه خود زیر مجموعه ها و گروه بندی های متعدد دیگری را می‌طلبد، هر كدام از این مجموعه ها در نوع خود منحصر به فرد و غالباً دارای یك ویژگی بومی هستند.

برای شناسایی فرهنگ های مختلف، بوم شناسی نقش مهمی بازی می كند. بعضی از این فرهنگ های موسیقایی دوره اوج شكوفایی خود را صدها سال پیش طی كرده اند و تاثیرات به سزایی در تفكر و خلاقیت موسیقایی كشورها و سرزمین های اطراف خود داشته اند، سرزمین هایی كه جنگ ها و پیروزی های متعدد را از سرگذرانده اند، سیل‌ها و خشكسالی ها به خود دیده اند ولی همچنان سنن خود را حفظ كرده اند.

یكی از ستبرترین این سنتها كه هرگز دوام خود را از دست نداد بلكه هم از طریق قوای درونی و هم به وسیله تفكرات و تصورات و پالایشهای خارجی خود را غنی كرد، سنت موسیقی هندی است.

ریشه های این سنت به 6000 سال پیش بر می گردد، البته این تاریخ گذاری بر مبنای شواهد تاریخی مكتوب است و چه بسا این سنت دارای قدمت بیشتری نیز باشد. اولین نظام دقیق موسیقایی مربوط به سومریان است. موسیقی جزء ضروری آیین ها و مراسم مختلف در زندگی سومریان بوده، ایشان درمعابد و مقبره ها از موسیقی و آلات موسیقایی استفاده می كردند.

[1]  Pantatonic Scales

[2]  Gongs

[3]  Percussion Instruments

...

جنبه های عرفانی و معرفت شناسانه:

موسیقی جزء عناصر باستانی فرهنگ و تمدن هندی است، حتی خیلی پیشتر از ظهور مسیحیت، موسیقی هندی دارای قوانین مشخص و نظام های دقیقی بوده كه موجب به ثمر رسیدن تجربیات موسیقایی اصیل و قابل توجهی شده اند.

در جای جای متون باستانی هند در مورد موسیقی مطالبی آمده است و در آنجا از موسیقی به عنوان فعالیتی تعبیر می شود كه توسط «راسا[1]» رهبری می شود.

«راسا» به معنی عطر، طعم و چاشنی است، عنصری كه به كار هنری تشخص می‌بخشد و كیفیت آن را تعیین می كند؛ پس موسیقی هندی را باید چشید، نباید تنها به آن گوش كرد بلكه باید آنرا بویید، باید آن را با تمام وجود پذیرفت و جذب كرد همانگونه كه شاگردان هندی در گذشته چنین می كردند، اینان با دقت تمام ابعاد موسیقی را از محركهای جسمانی گرفته تا لذات زیباشناسانه آن مطالعه می كردند، آنها طبیعت احساس را تحلیل می كردند و حتی به مطالعه شرایط و عواملی می پرداختند كه احساس ها تحت تاثیر آنها به وجود می آیند، از كنار هیچ چیز با بی اعتنایی و ساده انگاری نمی‌گذشتند، برای مثال وقت زیادی را صرف مطالعه ضمیر ناخودآگاه و احساس های ناخواسته می كردند، موضوعی كه علم جدید در غرب چندی بیش نیست كه به اهمیت آن پی برده است.

البته وقتی در اینجا سخن از تحلیل و مطالعه به میان می آید باید توجه لازم را داشته باشیم كه منظور مطالعه و تحلیل به معنای امروزی و غربی كلمه نیست بلكه آنها با رجوع به دنیای درون و از طریق شهود حقایق را می جستند، ...

[1]  Rasa

...

فراگیری موسیقی هندی:

دكتر آناندا كوماراسوامی[1] معتقد است كه تاریخ هنر هندی، تاریخ تلمذ پیوسته و خالصانه شاگردان هنر در محضر اساتید می باشد.

او می گوید هنر موسیقی كه امروزه ما وارثان آن هستیم زادة مستقیم آن مكتب‌های باستانی است كه سینه به سینه منتقل شده اند، مكتب هایی كه سنن مربوط به آنها همواره همراه با شرح و تفصیل به هنرجویان تازه نفس به ارث رسیده است.

در شرح گفته دكتر كوماراسومی باید این نكته را مد نظر داشته باشیم كه در اینجا منظور از شرح و تفصیل، كتابت و نظام تعلیمی امروزی نیست بلكه این شرح و تفصیلی است كه فقط در یك رابطه نزدیك و استثنائی بین استاد و شاگرد معنا می‌یابد، رابطه ای كه در هیچ مدرسه ای یافت نمی شود و هرگز قابل تكرار نیست و به تعداد معلمان و شاگردان قابل تصور می توان شروح وتفاصیل متفاوت را تصور كرد.

این، بنیاد فراگیری موسیقی سنتی هندی است كه تجسم و شكوفایی آنرا تنها در نظام «Gurukula» می یابیم.

[1]  Dr.Ananda Coomaraswamy