تحقیق حقوقی آیین دادرسی اطفال

در این تحقیق به بررسی بزهکاری نوجوانان و نوع دادرسی اطفال بزهکار می پردازیم. اما قبل از همه چیز، ابتدا بزه و بزهکاری تعریف شده است و سپس به علت شناسی آن پرداخته ایم و از همه مهم تر نوع دادرسی در اطفال بزهکار اشاره شده است و اساس تحقیق همان محور دادرسی است که به آن پرداخته ایم.

از طرف دیگر ضرورت این تحقیق بررسی مشکلاتی است که موجودیت جامعه را مورد تهدید قرار می دهد. در واقع بررسی ها نشان می دهند که مجرمین بزرگسال همان بزهکاران جوان و نوجوان هستند که انحرافات دوره نوجوانی آنها ادامه یافته است.

به طوری که در فصول مختلف این تحقیق تشریح خواهد شد طفل، اهمیت روان شناسی طفل و جرایم اطفال و چگونگی رسیدگی به جرایم اطفال و دادگاه رسیدگی به جرایم اطفال و... بررسی می شود.

تدوین قوانین ویژه اطفال در ایران

در سال 1304 مواد 1 تا 280 توسط مجلس شورای ملی به طور آزمایشی تصویب شد.

در سال 1338 قانون تشکیل دادگاه های اطفال بزهکار به تصویب رسید. صلاحیت رسیدگی به جرایم اطفالی که سن آنها 6 تا 18 سال تمام بود به دادگاه اطفال محول گردید در صورت ارتکاب جرم دادگاه اطفال با حضور 2 نفر مشاور تشکیل می شود.

در سال 1352 قانونی تصویب شد که طبق آن اطفال بزهکار بیش از 12 تا 18 سال تمام که مرتکب جرم می شود دادگاه یکی از تصمیمات زیر را اتخاذ خواهد کرد:

- تسلیم به اولیاء یا سرپرست با اخذ تعهد به تربیت

- نصیحت به وسیله قاضی

- حبس در دارالتأدیب از 6 ماه تا 5 سال در صورت سن بالاتر 15 سال و اینکه جرم از نوع جنایت باشد.

در سال 1361 موادی از قانون آیین دادرسی کیفری اصلاح شد و دادگاهها به دو دسته 1 و 2 تقسیم شدند و دادگاه ویژه اطفال صلاحیت خود را از دست داد و تنها یک شعبه دادگاه کیفری 2 در تهران عملاً دادگاه اطفال نامیده شد.

در سال 1372 مجلس شورای اسلامی کنوانسیون حقوق کودک را تصویب کرد.

در سال 1373 قانون تشکیل دادگاه عمومی و انقلاب به تصویب مجلس شورای اسلامی رسید و تنها در ماده 8 آیین نامه اجرایی قانون تشکیل دادگاه های عمومی و انقلاب چنین مقرر شد که: رئیس قوه قضاییه می تواند در هر حوزه قضایی هر یک از قضات را متناسب با تجربه، تبحر آنها با ابلاغ خاص برای رسیدگی به امور کیفری، حقوق خانوادگی، اطفال، دریایی، پزشکی، داروئی و صنفی و امثال آنان تعیین نماید. در ماده 219 قانون آیین دادرسی دادگاه های عمومی و انقلاب چنین آمده است: در هر حوزه قضائی و در صورت نیاز یک یا چند شعبه از دادگاه عمومی برای رسیدگی به کلیه جرایم اطفال اختصاص داده می شود.

دادرسی با توجه به حقوق قانونی طفل

حقوقی که برای ایجاد تأمین های اساسی و به منع طفل در طول دادرسی در نظر گرفته شده اند عبارتند از:

1-6- تفهیم اتهام

برای حفظ حقوق کودک باید هر چه سریع تر مقامات صالح موارد اتهام را به طفل اطلاع دهند.

2-6- حق حضور در دادگاه

جز در مواردی که مصلحت طفل ایجاب می نماید دادگاه باید با حضور طفل تشکیل شود.

3-6- حق داشتن وکیل قانونی

پس از اوضاع از موارد اتهام باید حق داشتن وکیل برای طفل محفوظ بماند. در طول مدت دادرسی طفل حق دارد وکیل خود را معرفی کرده این حق برای حمایت عاطفی از طفل باید در همه مراحل رسیدگی حفظ شود.

4-6- مشاور

طبق ماده 1-15 مقررات پیژینگ در جریان دادرسی طفل می تواند یک نفر مشاور داشته باشد.

5-6- شاهد

کسی که وقوع جرمی را مشاهده می کند شاهد نامیده می شود معرفی شاهد از طرف طفل جزء حقوقی است که باید اعمال شود و شاهدان باید مطابق موارد مذکور، در دادگاه شهادت دهند.

6-6- تربیت دادرسی

پس از تمام شدن تحقیقات مقدماتی هرگاه قاضی تصمیم بر صدور حکم مبنی بر اجرای روش های تربیتی گرفت با ارسال احضاریه ای که در آن نام طفل و قاضی، نوع جرم و تاریخ و محل تشکیل جلسه محاکمه ذکر شده است از طفل برای شرکت در دادگاه دعوت به عمل می آید.

دادرسی اطفال

بزهکاری اطفال و نوجوانان و جرایم بر ضد اموال

موضوعی که در کلیه اجتماعات گذشته و حال به طور نسبی وجود دارد، جرایم بر ضد اموال است که با توجه به محیط زندگی مردم، میزان و نوع آن در هر اجتماعی نسبت به اجتماع دیگر متفاوت می باشد. به طور کلی تعداد سرقت کودکان و نوجوانان نسبت به سایر جرایم به اندازه ای زیاد است که می توان حتی مبحث جرایم کودکان و نوجوانان را به سرقت های ارتکابی آنان اختصاص داد. پس از سرقت، می توان وارد ساختن خسارت و خرابی به اموال را در زمره این بحث قرار داد که به نحو زیر مورد مطالعه و بررسی قرار خواهد گرفت:

الف- سرقت کودکان و نوجوانان: معمولاً سرقت کودکان در بدو امر از داخل منزل شروع می شود. طفل اشیاء را در چهار یا پنج ماهگی لمس می کند و در پنج ماهگی بی اراده شیء را که در دسترس او قرار دارد برداشته و با آن بازی می کند. به طور کلی اگر چند مداد را در جلوی پنجه نگهداریم، بدون این که تشخیص دهد که چه نوع وسیله ای است همه آنها را با دست ضعیف و ناتوان خود می گیرد و اگر بخواهیم آنها را از او پس بگیریم از خود مقاومت نشان داده و حاضر به پس دادن آنها نیست. در این حالت مقاومت طفل بدون این که اراده و تأثیر در عملش داشته باشد صورت می گیرد...